Meer dan een half jaar terug kwam ik erachter, door het vrouwtje waar ik vrijwilligerswerk bij doe, dat er in de plaats waar ik woon ook een vrouwelijke huisarts zit. Toen had ik dat hoorde heb ik direct bedacht dat ik zou overstappen.
Na maanden vragen (bij de assistente van de nieuwe huisarts) of ik al kon overstappen, kreeg ik vorige maand ein-de-lijk het verlossende antwoord. Ik kon overstappen, want er was weer plek bij de nieuwe huisarts 😉
Maar dan moest ik er wel voor zorgen dat ik mijn medisch dossier in handen kreeg van mijn oude huisarts. Om eerlijk te zijn heb ik om zulke stappen te nemen, moeite. Ik heb heus wel gezien dat de wachtkamer van mijn oude huisarts leegloopt. En ik zou dan de zoveelste zijn die weggaat bij hem…
Na het even te hebben laten bezinken, heb ik afgelopen maandag toch de telefoon gepakt om aan de assistente van mijn (nu oude huisarts) te vragen om mijn dossier. Dit kon ik gister (dinsdagmiddag) ophalen. Met de zenuwen in mijn lijf ben ik er naar toe gegaan…. Het gesprek ging als volgt:
Hij: Oh jij komt papieren ophalen?
Ik: Ja, maar ik wil wel even zeggen dat het niet persoonlijk is.
Hij: Ohh, maar je moet niet denken dat ik er 1 nacht minder om slaap hoor!!
Ik: Ik ook niet hoor?!
Hij: Geeft een envelop aan me
Ik: Bedankt
Hij: Dag
Ik: Dag
In minder dan 1 minuut stond ik weer buiten. Hij vroeg niet eens een reden?! Ik ben toch 12 jaar patiënt bij hem geweest!
Vanmorgen ben ik mijn dossier weg gaan brengen naar mijn nieuwe huisarts. Achteraf gezien ben ik heel erg blij dat ik heb doorgezet 😉
