Woensdag ochtend was ik bij de kapper en daar kwam het gesprek op kinderen.

De kapster vroeg aan mij of ik nog steeds vrijwilligerswerk op school doe? Dat beaamde ik. De kapster vroeg welke leeftijd de kinderen hebben die ik ‘ onder mijn hoede’  heb. Ik vertelde dat ik de overblijf juf van de kleuters ben.

Ze vroeg of ik zelf kinderen heb. Ik vertelde dat dat niet zo was.

Dat is een bewuste keuze. Zowel mijn man als ik hebben ervoor gekozen om kinderloos te blijven.

Laatst op de sportschool vroeg een man (uit het 60+ les) hetzelfde, of ik kinderen had. Toen ik vertelde dat wij geen kinderen hebben kon hij dat niet begrijpen. Ook niet toen ik vertelde dat dat een bewuste keuze was. Het leek er zelfs een beetje op dat hij ‘ boos’  werd.

Toen ik 16 was, en natuurlijk nog thuis woonde, kwam mijn zus, die 11 jaar ouder is, langs. Zij was bevallen van een dochter en die had ze bij haar. Toen ik de baby in mijn handen had, had ik het gevoel, dat mijn nichtje mijn baby was. Natuurlijk wist ik dat dit niet zo was, maar ik had wel dat gevoel van zorgen denk ik.

Dit gevoel heb ik 1 keer gehad en daarna nooit meer.

Toen ik Kees leerde kennen vroeg ik aan hem, na een aantal dates, of hij kinderen zou willen. Hij zei dat hij ze niet wilde. In eerste instantie schrok ik daarvan, zovan: Dat kun je toch niet zeggen…

Maar eigenlijk zei hij wat ik diep van binnen ook voelde.

We vinden kinderen hartstikke leuk, maar niet voor ons.

Als ik op school ben en de kinderen zien mij dan vallen ze mij om mijn nek omdat ze zo blij zijn om me weer te zien ❤️ of als ik in de supermarkt loop en een kind uit ‘ mijn’ klas me ziet dan is het altijd, juffffff dat vind ik hartstikke leuk 😊